در میان هیاهوی ذهن خالی از مشغله ام، به دنبال تخیلی هر چند کوچک، برای توجیح زندگی پوچ خود می گردم. به دنبال جوابی برای این همه زجر، این همه شکنجه، این همه عذاب، ...، کدام زجر ؟ ...، زجر ندانستن، ندانستن اینکه چه هستم، برای چه هستم، چرا مجبورم، چرا باید تحمل کنم، ...، تحمل چه ؟ ...، تحمل تابع بودن، تحمل این همه قوانین صادر شده از آسمان و زمین، تحمل حمل بار سنگینی که نمی دانم درونش چیست، آری، ... تحمل زندگی، واژه ای که نمیدانمش، نمی فهممش. تحمل چه ؟ ...، تحمل روزها و شبها دویدن و راهپیمایی های سخت و طاقت فرسایم برای یافتن هیچ، آری، ... برای یافتن خوشبختی، واژه ای که هیچ تعریفی برایش نیست. صدای آشنای مردم غریبه ای که هر روز با تمسخر نگاهشان می کنم و با تنفر نگاهم می کنند را می شنوم که می گویند: باید تحمل کرد و زجر کشید و عذاب و سختی را به جان خرید، برای آن پاداش بزرگ، برای آن روز جاودانه، برای آن هدیه عظیم. با تلخ-خندی به خود کنایه می زنم که واقعا خدای این مردمان را به خاطر این افکار کودکانه و حماقتهایش باید بخشید. لیک، تا دور دستها را که نظاره می کنم، خدای دیگری در این حوالی نمی یابم و مردمان را هم که بی خدا، زندگی به سر نشود و به همین یک، قناعت باید نمود. هر صبح دم که از مرگ شبانه ام بر می خیزم، تا چند زمانی شوق شروع و امید یافتن دریچه جدیدی در این زندگی تکراری را در فکر مرور می کنم و به ساعت نکشیده، آرزوی همان مرگ شبانه مرا به خود فرا می خواند و به همگان می گویم ای کاش زودتر موعد خواب فرا رسد که خسته ام از این همه پرسه های روزمره به دنبال آنچه که نمیدانم چیست. عمر چیست ؟ ...، باید گذراندش، مرگ چیست ؟ ...، باید پذیرفتش، راه چیست ؟ ...، باید پیمودش، زندگی چیست ؟ ...، باید متعالیش کرد، سعادت چیست ؟ ...، باید پیدایش کرد، قانون چیست ؟ ...، باید احترامش کرد، خدا چیست ؟ ...، باید ستایشش کرد،  و من  سخت بیزارم از این همه بایدها، که در جواب چیست هایم، می شنوم و باید قبولشان کرد. دست به دامان معجزه می شوم و اگر مجالم بود، دل به تاریکی غارها می سپردم، تا شاید از درونشان، مرا هم نوری آسمانی سخت در بر گیرد.