آنگاه که همگان گویند : تو را می پرستیم ، به دامان پرستشگه دیگری چنگ می آویزم ، تا فریادی باشد در برابر خلق ، عصیانی باشد ایستاده روبه روی تکرار و خنجر خونینی در واژه تقلید . او را می پرستم که پرستشش مرا تنها ، در مقابل جهان قرار می دهد ، او را که تنها یار من برای شنا بر خلاف جهت تمامی رودهاست ، او را که تنها تکیه گاه من در برابر همه عادتهاست و او را که در نامش واژه عریان گناه رنگ می بازد . او را می پرستم ، نه چون مالک من است ، چون او سلاح خشمگینی ، زاده ذهن خروشان تنهای من است . پرستش از آن اوست که به نامش در برابر تو قد برافراشته ام :
(Tenebrarum Oratorium) Under The Moonspell Album-1994 (MoonSpell)
I Worship Thee , Cause You 're My Weapon to Hurt the God (MoonSpell)
دلم سخت برای بی خیالی هایم تنگ شده . خسته ام از فریادهای بیهوده ای که برای اثبات خود می زنم و گوشی را به درد نمی آورد . خسته ام از حس دانایی ، از حس بیشتر بودن، از حس ـ من می دانم ها ـ و اینکه با همه دانسته هایم ، نادانان پیش می روند و بیش می برند و من در همان هیاهوی خلوت دیرینه خود ، بی جهت آسودگی را طلب می کنم و می خواهم معنای زندگی را برای خود تفسیر کنم و دلیل بودن را . دیگر حتی افکار از هم گسیخته ام نیز مرا آرامشی نمی دهد . آن زمان ها لااقل صدای خودم را خوب می شنیدم . خسته ام از تکرار خود و از روزمرگیه کهنه دانسته هایم ، که من در تکرار مکرر خود ، دانسته هایم را دور می زنم . برای هیچ کس مهم نیست . نداشته هایم را در دیگری می جویم و خوب می دانم که هر سکه دو رو دارد و در هر زمان بیش از یک رو از آن من نیست ، و این نیم ، چه اندک است در ذهن بیمار بیش اندیش من . می شنوم که آن دیگران می گویند این لحظه ها فقط برای امتحان ماست ، ولی من در هر امتحان ، خطایی نابخشوده می بینم .
| (My Friend of Misery) BlackAlbum-By James Hetfield,Lars Ulrich,Jason Newsted-1991 (Metallica) | |
آنجا ایستاده بودی و فریاد می زدی ای بدبختی... هنوز آنجا ایستاده ای و فریاد می زنی | You just stood there screaming |
در این ویرانه ها ، راه گریزی نمی بینم . خسته ام از خوشبختی را به انتظار نشستن ، ساحلی هم نیست در کنار که امیدم دهد به رسیدن بلمی . آسمان هم دیشب بی ستاره بود ، قبل تر هایش را به یاد ندارم ، چگونه توان از سایه خود فرار کرد . دیده ام بسیار موج سواران را که بر سر موج ها می رانند ارابه های شادشان را ، گریزم نیست از امواج سرکش ویرانی که خروشان بر سرم می آیند . می خواهم فریاد برآرم ، می خواهد فریاد برآرد .
| (Until It Sleeps) Load Album-By James Hetfield,Lars Ulrich-1996 (Metallica) | |
این درد درون را به کجا ببرم پس سینه مرا بشکاف، ومرا رها کن درست همانند یک نفرین، مثل یک حیوان سرگردان پس سینه مرا بشکاف، اما مراقب باش | Where do I take this pain of mine |
همیشه ازش می ترسیم ولی تظاهر می کنیم باش رفیقیم ، همیشه ازش فرار می کنیم اما نشون می دیم که دنبالشیم ، ، همیشه میگیم برامون عادیه اما همین که اتفاق می افته قاطی می کنیم ، حقیقت ، واژه ساده ای که همه زندگی باش درگیریم . حرفهای تکراری ، داستانهای خیالی ، جمله همیشگیه ـ اون راست میگه ـ ، ـ من میدونم ـ ، ـ مطمئنم ـ ، ـ بالاخره راستش و می فهمم ـ ، همه این حرفها تا سر یک نقطه جواب دارن ، از سر اون نقطه به بعد دیگه هپروته ، دیگه فال گیر و رمال و جن گیر و توهمه ، دیگه نادانیه ، جهله ، ترسه ، در جا زدنه . همیشه از امتحانی که براش درس نخوندیم می ترسیم ، ندونستن وحشت آوره ، توی تاریکی از اینکه نمی دونیم پشت اون جعبه چی می تونه باشه ، هراس وجودمون رو فرا میگیره ، ندونستن ترسناکه ، پشت تلفن از شنیدن صدای غمگین یا مضطرب یه آشنا ، به وحشت می افتیم ، نمی دونیم چه اتفاقی ممکنه افتاده باشه ، ندونستن هراسناکه . ندونستن ، ندونستن ، ندونستن و مرگ ، بزرگترین نادانی و عجیب ترین نادانسته های ما . مرگ همون نقطه ایه که از اونجا به بعد دیگه هیچی نمی دونیم ، مرگ نقطه انتهای همه دانش ها و شناخته های ماست و تنها دری است که در سالن بزرگ زندگی روبروی ما قرار گرفته . حقیقت زندگی در پس این در نهفته است و مادامی که آن را بسته در پیش رو داریم از زندگی هیچ نخواهیم دانست و این بزرگترین درد بشر است ، جهل از معنا و حقیقت زندگی . همگی روزی این در رو باز خواهیم کرد ، پس برای باز کردنش زیاد عجله نکنید . راستی رفیق من همیشه عاشق مرگ بوده ، نمی دونم چرا ، شاید نقطه فرار می بیندش ، شاید رسیدن به آرامش ، یا شاید رهایی از زندگی ، علتش هر چه که هست اگه روزی به اینجا برسی می خوام بدونی که من دو دستی جلوی اون در رو گرفتم ، تا من نقطه فرارت ، نقطه آرامشت و نقطه رهاییت باشم . چند دقیقه بعد از اینکه این مطالب بی سر و ته و غیر مربوط رو نوشتم ، وقتی یکبار از آغاز خواندمشون کلمات آشنایی دیدم که به شکل عجیبی من رو به عقاید کسی مربوط می کرد ، گویی من فقط قصد تفسیر و ترجمه شعر او را داشته ام . از دیدن این تشابه تصادفی خندم گرفت . اسم این یادداشت موهوم را حقیقت گذاشته بودم ، اما با دیدن این تشابه نامش را عوض کردم . دانستن و ندانستن ، حقیقت ، مرگ ، این سو و آنسوی در ، همه و همه گویی نام ـ جیم موریسون ـ را در آهنگی که به نام خود گروه بود صدا می زد . ـدرهاـ :
| (The Doors of Perception) By Jim Morrison-1966 (The Doors) | |
چیزهایی هست که می دانیم و چیزهایی که نمی دانیم و درمیانشان قرار گرفته اند ، : درها | There Are Things Known And There Are Things Unknown And In Between Are The Doors |
امروز دوباره دلم هوای یه جای دور کرده ، اونقدر دور که هیچ چیز آشنایی اونجا نباشه ، نه کسی که بخوام نگرانش باشم ، نه کاری که بخوام توش خودم رو یه آدم حسابی نشون بدم ، نه فردایی که هنوز نرسیده بخوام نگرانیش رو داشته باشم ، نه وطنی که بخوام حرص ویرونیش رو بخورم ، نه ماشینی که بخوام نگران بنزینش باشم ، نه مذهبی که بخوام نگران بهشت و جهنم و زمان ظهورش باشم ، نه عشقی که بخوام براش زجر بکشم ، نه هیچی ... فقط خودم باشم و خودم ، اون وقت شاید ، شاید بتونم مثل خودم زندگی کنم ، مثل منی که ازش خیلی دورم ، مثل اون خودی که حالا دیگه خیلی وقته حسش نمی کنم ، با من قهر کرده ، راهش از من جداست ، اون خودی که می گفت ـ The Less I Have, The More I Gain ـ اونی که می گفت ـ Never I Asked of You, But Never I gave ـ اونی که می گفت ـ Life Is Ours, We Live It Our Way ـ اونیکه بهم می گفت فقط واسه خودت زندگی کن ، خودت باش ، نگران نباش دیگران چی میگن ، چکار می کنن ، اون خودی که می گفت دنیا همش بازیه ، غصش رو نخور ، اینکه کجا جنگه ، کجا سیل اومده ، اون یارو کیو کشته ، این یکی چرا گشنست ، اون یکی ... همش از نزدیک بزرگه ، وقتی از بالا نگاه کنی اصلا به حساب نمی یاد ، وقتی با یه هوایما از روی شهری رد میشی جز صحنه های زیبای اون پایین هیچی دیگه رو نمی بینی ، ولی اگه بیای پایین شاید یه تصادف ببینی ، یه قتل ، یه تظاهرات ، یه دعوا ، یه روزنامه اجتماعی ، یه سخنرانی ... بهم می گفت دنیا رو از بالا ببین ، از خیلی بالاتر ، اونجا که همه کره زمین با هر چی توشه ، هیچ به نظر می رسه ، بهم می گفت اونوقت می تونی تازه شروع کنی به خودت بودن ، اون وقت تازه یادت میفته جهان چقدر بزرگه ، کهکشانها ، ستاره ها ، دنیاهای دور ...،آنقدر چیزای بزرگ می بینی که بزرگ فکر کنی و دیگه اینکه چرا دوستم این حرف رو زد ، چرا کار فلانی رو تلافی نکردم ، چرا ماشینم مثل اون پولداره نیست و هزار تا چراهای دیگه واست مسخره و کوچیک میشه . اون خودی که می گفت بخاطر خوش اومد هیچکس کاری که دوست نداری رو نکن ، اونیکه میگفت همونی باش که هستی ، حرفیو بزن که تو فکرته ، کاری رو کن که میلش رو داری ، اون منی که می گفت همه دنیا خونته ، همه ثروتش ماله تو ، شاهش تویی ، خداش تویی ، نگران هیچی نباش . دوست دارم مثل این شعر می تونستم زندگی کنم ، مثل این شعر نفس می کشیدم ، مثل این شعر حرف می زدم، مثل این شعر بودم ، دوست دارم آزاد بودم و رها ، رها از همه چیز : WHEREVER I MAY ROAM ـ متالیکا :
| (Wherever I May Roam) Black Album-By James Hetfield,Lars Ulrich-1991 (Metallica) | |
| و جاده عروس من می شود از همه چیز تهی گشته ام، جز غرور پس به او اعتماد می کنم و او مرا خشنود می سازد هر آنچه نیاز دارم را به من خواهد داد و با غبار در گلو آرزو می کنم خانه بدوش ، آواره اما من همه جا از فرصت استفاده خواهم کرد به هر کجا که بروم و زمین تخت من می شود و از هر قیدی آزاد شدم هر کجا که بروم روی سنگ قبرم حک شده | And the road becomes my bride I have stripped of all but pride So in her I do confide And she keeps me satisfied Gives me all I need And with dust in throat I crave Rover, wanderer But I'll take my time anywhere Anywhere I roam And the earth becomes my throne And my ties are severed clean Anywhere I may roam Carved upon my stone |
خوب از قضا امروز با مسئله پرحرارت سهمیه که نه ، جیره بندی بنزین شروع شده و خبر آتش سوزی در بسیاری ایستگاههای سوخت رسانی یا به عبارت خودمونی تر همون پمپ بنزین ها. خیلی ها از آتش گرفتن حدود ۴۰ ایستگاه در تهران خبر می دن که این آمار رو نمی دونم از کدوم قسمتشون در آوردن ، بماند که از صبح تو مسیری که میومدم با دیدن چندین ایستگاه اتوبوس از جا در آورده شده و ۲ مورد ایستگاه سوخت رسانی که از جمله بزرگترین پمپ بنزین های تهران هم هستند و کاملا سوخته بودن و حتی بقایای دو ماشین سوخته هم در محل وجود داشت و هر دو ایستگاه کاملا تعطیل بودند ، با خودم فکر کردم همچین بیراه هم نمی گن و بعد هم که از شواهد دوستان از مناطق مختلف حداقل بیش از ۹ مورد بی واسطه اطلاع رسانی شد که از جمله ایستگاه گیشا ، خیابان قزوین ،ایستگاه مفتح ،بزرگراه ایران پارس ، خیابان کمیل و ... را می تونم نام ببرم. همینطور از یکی از دوستان از شلوغی دانشگاه امیر کبیر و بگیر و ببند شدید در اونجا خبردار شدم که به چه علتی هست رو نمی دونم . اما نکته جالب این وسط ، یکی صبح اخبار رادیو بود که از قول یکی از مسئولین خیلی بلند داشت به مشکلات عراق و آمریکا اشاره می کرد که یادم انداخت ما مشکل نداریم و این عراق و آمریکا هستن که مشکل دارن و دوم یک بازی بچه گانه بر سر نحوه اطلاع رسانی زمان سهمیه بندی بنزین بود که همین ۳ روز پیش در روزنامه های رسمی عنوان شد فعلا تا مرداد ماه سهمیه بندی انجام نمی گیرد و به ناگه دیشب ... دروغ از این بزرگتر ، دروغ اونم از نوع گول مالیدن و به عبارتی خر کردن ملت ، دیگه بدتر می شه ... بازم این ذهن ـ هارد راک ـ من یاد ـ متالیکا ـ افتاد ، اونجا که تو آهنگ ـ To Live Is To Die ـ میگه :
(Ride The Lightning) Ride the Lightning Album-By James Hetfield,Lars Ulrich,Dave Mustaine,Cliff Burton-1984 (Metallica)
When a Man Lies, He Murders Some Part of the World
آنگاه که انسانی دروغ می گوید، او بخشی از جهان را به قتل می رساند و نابود می کند
These Are the Pale Deaths, Which Men Miscall Their Lives
اینها مرگهای کمرنگی هستند، که به خطا زندگی می خوانندشان
All this I Cannot Bear to Witness Any Longer,Cannot the Kingdom of Salvation Take Me Home
دیگر بیش از این نمی توانم ـ این زندگیهای پر دروغ را ـ تحمل کنم و شاهد آن باشم که این قلمرو رستگاری توان رسانیدن مرا تا به سر منزل مقصود ندارد
زندگی چیز عجیب غریبی ، همه توش می ریم جلو ، ولی اگه از یکیمون بپرسن کجا ؟ .هوم . یاد شعری می افتم : ـ زندگی کوهی است ، قله ای است ، این کوه را تسخیر نتوان کرد ، لیک در این پیچ و خمها ، بی تکاپو نیز نتوان زیست ـ . همش در حال دویدن . دنبال هدفامون . هدف واسه یکی نون شب ، واسه یکی دیگه کنکور ، واسه یکی دیگه فلان ماشین ، واسه یکی مثل من رسیدن به آرامش ... هیچ وقت تموم نمی شن ، حالا اگه یه بار خوب این مسیر رو از بالا نگاه کنیم یه پروسه خنده دار جلومون می بینیم . همون که ـ مرلین مانسون ـ میگه ، توی آهنگی که ۳ تا جمله بیشتر نداره ، سه فریاد ، سه حقیقت : ـ we are nobody ـ آره ما هیچی نیستیم ، وقتی به دنیا می یایم هیچکی و هیچی نیستیم . کم کم که بزرگ می شیم اینو می فهمیم ، اونوقته که خودمون و در نقش قهرمان داستانها و فیلمها تصور می کنیم . ـ wanna be somebody ـ همونجاست که تصمیم می گیریم . حالا دیگه می خوایم کسی بشیم . شروع می کنیم : ـ من دوست دارم یک پزشک شوم تا فرد مفیدی برای جامعه باشم .یک پزشک به انسانها کمک می کند تا سالم بمانند و زندگی ... ـ حالا می خوایم دکتر بشیم، مهندس ، دانشمند ، فضانورد ، تمام روزا درس می خونیم ، کار می کنیم ، روابطمون رو بیشتر می کنیم ، می ریم دانشگاه ، سربازی ، کلاسای مختلف ، زبانای مختلف ، چند تاش واسه دلمونه ، اما بقیه واسه اینکه ما بیشتر باشیم ، کسی بشیم ، تو کار دنبال پول بیشتریم ، موقعیت بهتر ، قراره کسی بشیم . سالها می دویم و می دویم و می دویم ... ـ now it's time to die forever ـ هه هه هه ...آره به اینجا می رسیم .حالا وقت رفتنه ... اینجا که می رسیم شروع میکنیم عقب رو نگاه کردن ، اما جالبش اینه که مقام و موقعیت و تلاشها و اکتشافات و اینا رو دیگه نمی بینیم . حالا چیزایی که یادآوریش زیبا و لذت بخش میشه چیزای دیگه ایه که یه موقعی مهم نبودن : عشق - مناظز زیبا - مسافرتامون - خنده و شادیامون تو جمعهای دوستانه ، اولین باری که انقدر خوردیم تا بالا زدیم ، اولین پکی که به سیگار زدیم ، اولین فرار از مدرسه ، شیطنتای قدیم ، اون موزیک و اون فیلم و اون لحظه هایی که یه بار ما رو تو خودش کشونده بود . یادگاری اون دوست که گمش کردیم ... زندگی احمقانست ... کاش می شد احمقانه زندگی کرد . تو یه مسیر پر پیچ و خم اگه بخوای مستقیم بری به ناکجا می رسی ، تو یه دنیای دیوانه و یه زندگی احمقانه اگه احساس با شعور و منطق و عقلدار بودن می کنی ، به هیچ می رسی . عقل می خواد ما همه چی باشیم ولی زندگی میگه ما هیچکس نیستیم.واسه همه اشتباهات مقصر می خوایم. اما مقصر زندگی کیه ـ the thorn within ـ :
| (The Thorn Within) Load Album-By Kirk Hammett,James Hetfield,Lars Ulrich-1996 (Metallica) | |
| مرا ببخش پدر !!! چراکه من گناه کرده ام من گناهکارم به خاطر زندگیی که در درون خود احساس میکنم آنگاه که به من ننگ خطا می زنند آیا باید سرم را با خفت و سیه رویی پایین بیندازم | Forgive Me Father For I have Sinned Find Me Guilty of The LIFE I Feel within When I 'm Branded Should I Look Down Disgrace |
در نهایت آغاز می کنم. آنجا که در نقطه پایان شروعی را جستجو می کنم . به بهانه فرار از خود پناهگاهی را می جویم ، و سرگشته در دنیای مجاز ، کلبه ای کوچک در گوشه دنج جنگلی دورتر از آنسوی کوهها را می یابم . باشد که دقایقی از روز مجالی برای فرار از درون خسته خود به خانه ای که متعلق به هیچکس نیست و به دنیایی که جداست از قهر و آشتیهای زمانه که نه ، نازمانه اجباری خود ، داشته باشم .کاش می شد برای روزهای عمر کلید reset و delete ساخت، امروز را پاک می کردم ، و دیروز و قبل تر و قبل تر هایش را، تا به هر آنکجا که می خواستم می رسیدم ، بعد آن روز را reset می کردم تا از نو شروع شود . کاش می شد به گذشته بازگشت . کاش می شد به آینده سفر کرد ، آنقدر دور که هیچکس را نشناسم . آنقدر دور که نیازی به گمنام بودن نباشد . یاد ـ جان لنن ـ می افتم . او هم اندیشه فرار داشت :
| (Yesterday) Help Album-By John Lennon,McCartney-1965 (The Beatles) | |
| دیروز، همه مشکلات جقدر دور به نظر می رسید حالا، مثل اینکه همه آنها آمده اند تا همیشه بمانند آه، گذشته، تو را باور دارم ناگهان، حتی دیگر نیمی از آنچه بودم هم، نیستم | Yesterday, all my troubles seemed so far away |